Σ.Ω.Β.

Ο ΔΡΟΣΙΝΗΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ.

ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ 1901

·         Με ΦΕΚ 260, 4.12.1901. Η καθιέρωση των «ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΩΝ». Ο Δροσίνης θεωρεί γενικά απαραίτητες τις βιβλιοθήκες, σε κάθε πόλη, σε σχολεία, ακόμα και σε πλοία επιβατικά και πολεμικά. Σε όλη του τη ζωή ασχολείται με το θέμα αυτό και με τη διαθήκη του δωρίζει στο Σ.Ω.Β. τα βιβλία του με τις κρυστάλλινες βιβλιοθήκες τους.

Από τη θέση του στο Σ.Ω.Β. εισηγείται την καθιέρωση ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΩΝ στην κυβέρνηση και ο υπουργός Σπύρος Στάης του αναθέτει τη δημιουργία τους.

·         1902. Ο Δροσίνης αναλαμβάνει την ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΛΟΓΟΥ ΤΩΝ 484 ΒΙΒΛΙΩΝ και τη ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥ των σχολικών βιβλιοθηκών.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ 1903

Στις 25/2/1903 ο Γ. Δροσίνης πληροφόρησε το Δ.Σ. του Συλλόγου του Σ.Ω.Β., ότι κατόπιν εισηγήσεώς του, μια κυρία προσφέρει χίλια χρυσά φράγκα για την ίδρυση ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ. Το συμβούλιο εψήφισε το υποβληθέν σχέδιο και ως «εξαρτήματα» αυτού, αποφασίστηκε να ιδρυθούν (όπως κι' έγινε) ΣΧΟΛΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ή ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ.

1) ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ και

2) ΣΥΛΛΟΓΗ ΠΙΝΑΚΩΝ ΕΠΟΠΤΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ.

Το  Εκπαιδευτικό  Μουσείο λειτούργησε  με   μεγάλη  επιτυχία   μέχρι  το   1915.   Προμήθευε,  από τα  τρία παραρτήματά του, σχολεία εντός και εκτός της Ελλάδας με αντικείμενα, βιβλία και εποπτικά μέσα διδασκαλίας. Με τον Ευρωπαϊκόν Πόλεμον, με την υπερτίμηση του χαρτιού και τις δυσχέρειες στην αποστολή, αναγκάστηκε ο Σύλλογος να αναστείλει τις εκδόσεις και το Εκπαιδευτικό Μουσείο έπαυσε πια να προμηθεύει τα σχολεία του Κράτους και περιορίστηκε σε λίγα εγχώριας κατασκευής αντικείμενα. Από τα πρακτικά του Σ.Ω.Β.

ΣΧΟΛΙΚΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟΝ. 1903 - 1906

Ιδρύεται   Παιδαγωγική   Βιβλιοθήκη   και   Αναγνωστήριο   με   χορηγία   της   Ιφιγένειας  Συγγρού.   Λειτουργούσε καθημερινά από τις 4.30 έως 6.30 εκτός Σαββάτου και Κυριακής.

Υπήρχαν 35 παιδαγωγικά περιοδικά, ενώ τα πρώτα βιβλία που αποτέλεσαν την Βιβλιοθήκη, ήταν τα βιβλία, που υπέβαλαν οι  εκδότες και  οι  συγγραφείς κατά  τη σύνταξη του  καταλόγου  των Σχολικών Βιβλιοθηκών.

Πλουτίζονταν δε, με δωρεές και αγορές εγκρινόμενες από το Διοικητικό Συμβούλιο.

Το 1907 με τη δωρεά από τον Βόλο του Αλέξη Αθανασάκη (1000 δρχ.) και με τις προσφορές δημοσιευμάτων ξένων Κυβερνήσεων, Γαλλίας, Ουγγαρίας, Δανίας, Ηνωμένων Πολιτειών και Ιαπωνίας πλουτίστηκε η Παιδαγωγική

Βιβλιοθήκη με πολύτιμα κείμενα για καθοδήγηση και μόρφωση των Ελλήνων.

ΣΥΛΛΟΓΗ ΠΙΝΑΚΩΝ ΕΠΟΠΤΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

Αφού συγκεντρώθηκαν σχολικά όργανα εποπτικής διδασκαλίας και χειροτεχνίας με πίνακες γερμανικής, σουηδικής, γαλλικής προελεύσεως, ο Σ.Ω.Β. δεχόταν παραγγελίες και προμήθευε σχολεία εντός και εκτός της Ελλάδας.

Ο σκοπός του ήταν η παρέμβαση στην εκπαιδευτική διαδικασία με την ανάληψη από αυτόν, του εξοπλισμού των σχολείων με τα κατάλληλα έπιπλα, όργανα, εποπτικά μέσα, όπως πίνακες στις αίθουσες των σχολικών κτιρίων με ελληνικές επιγραφές για τη διδασκαλία της Αστρονομίας, Φυσικής, Ζωολογίας, Ιστορίας, Θρησκευτικών κ.λ.π. Το 1904 ο Υπουργός Παιδείας Σ. Στάης ζήτησε από τον Σύλλογο να προμηθεύσει τα Δημόσια Σχολεία του Κράτους με όργανα διδασκαλίας (Φυσικής, Ιστορίας, Πειραματικής Φυσικής, Αριθμητικής, Γεωμετρίας κ.λ.π.). Το 1907 μεταξύ των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που προμηθεύτηκαν αντικείμενα από το ΜΟΥΣΕΙΟ ήταν και η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών.

ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ 1904

Το   1903,   με   μεγάλη   επιτυχία,   ο   Σ.Ω.Β.   οργανώνει   την  πρώτη   «ΣΧΟΛΙΚΗ   ΕΚΘΕΣΗ». Ο Δροσίνης αλληλογραφώντας με άλλα κράτη παραγγέλλει για την ΕΚΘΕΣΗ πίνακες εποπτικών μέσων διδασκαλίας. Ως εκ τούτου πολλά σχολεία της Ελλάδας και άλλα ελληνόφωνα, εκτός του ελλαδικού χώρου, παράγγειλαν τον κατάλληλον αυτό εξοπλισμό.

Από τα «Χρονικά της τεσσαρακονταετίας του Σ.Ω.Β. 1899-1939» διαβάζουμε στη σελίδα 31:

Το 1905 «Εξ αφορμής της Σχολικής Εκθέσεως ο Σύλλογος συνέδεσε σχέσεις μετά πολλών προμηθευτών διδακτικών οργάνων, ιδίως της Γερμανίας και της Αυστρίας, και ήρχισε να διαβιβάζη παραγγελίας δι' εκπαιδευτικά ιδρύματα όχι μόνον της Ελλάδος, αλλά και του έξω Ελληνισμού. Ούτω κατά παραγγελίαν της Ελληνικής Κοινότητος Καΐρου ανέλαβε την προμήθειαν σχολικών επίπλου και οργάνων διδασκαλίας δΊα τα σχολεία της.»

Ο ΔΡΟΣΙΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ 1904

Το πρώτο Ελληνικό Εκπαιδευτικό Συνέδριο διεξάγεται στην Αθήνα μεταξύ 31ης Μαρτίου και 4ης Απριλίου του 1904, στον «ΠΑΡΝΑΣΣΟ».

Ο Δροσίνης μετέχει στην διοργάνωση από την θέση του γραμματέα της οργανωτικής επιτροπής. Η συμβολή του όμως είναι βαθύτερη, είναι ο εμπνευστής και ουσιαστικά η ψυχή του συνεδρίου.

Συμμετείχαν φορείς δημόσιοι και ιδιωτικοί τόσο από την Ελλάδα όσο κι από τις ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού και κυρίως του αλύτρωτου ελληνισμού.

Το 1904 πραγματοποιείται ένα έργο μεγάλης σημασίας ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ.

Ο Γ. Δροσίνης ήταν ο εμπνευστής και η ψυχή του Συνεδρίου. Αποδεικνύεται δε τέλειος διοργανωτής. Με 979 συνέδρους έγιναν οι διεργασίες στον «Παρνασσό». Η επιτυχία ήταν μεγάλη και η ωφέλεια εξίσου! Από τα θέματα που συζητήθηκαν καταλαβαίνουμε τη σημασία αυτής της προσπάθειας. Αναπτύχθηκαν μεταξύ των άλλων και τα εξής θέματα:

1. Η ποιότητα της σχολικής ζωής, κτίρια, αίθουσες, φωτισμός κ.ά.

2. Η Βελτίωση των διδακτικών βιβλίων.

3. Η Παιδαγωγική μόρφωση των εκπαιδευτικών Μέσης Εκπαίδευσης.

4. Η Επιμόρφωση των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων.

5. Η Αναβάθμιση του ρόλου του εκπαιδευτικού.

Και έγιναν αποδεκτές οι εξής προτάσεις:

α) Καταπολέμηση του αναλφαβητισμού.

β) Εξαετής υποχρεωτική φοίτηση.

γ) Γυναικεία εκπαίδευση και αγωγή.

δ) Τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση.

ε) Νυχτερινές Σχολές.

στ) Σχολεία για άτομα με ειδικές ανάγκες.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ:

« ... Οφείλομεν να ομολογήσωμεν ότι η διευθύνουσα Επιτροπή ... προ πάντων ο ακάματος γραμματεύς κ. Δροσίνης έκαμαν παν ό, τι ήτο δυνατόν υπέρ της επιτυχίας τόσου δύσκολου εγχειρήματος».

Ξενόπουλος Γρ. «Το Εκπαιδευτικόν Συνέδριον και η Σχολική Έκθεσι», περιοδικό Παναθήναια, τόμος Ζ' 31 Μαρτίου 1904, σ. σ. 376-379.

«Όσοι αρέσκονται εις την ανάλυσιν των ψυχικών φαινομένων ...ας φαντασθούν τον Δροσίνην εκ της ορμεμφύτου αυτού προς ενέργειαν φοράς ... συλλαμβάνοντα ...την ιδέαν ελληνικού εκπαιδευτικού συνεδρίου, τον θρίαμβον της πειστικότητας του Δροσίνη».

Κουρτίδης Αρ. «Το Εκπαιδευτικόν Συνέδριον», περιοδικό Παναθήναια, τόμος Ζ' 15 Μαρτίου 1904, σ. σ. 65-69.

Α΄ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ.

Η ΔΑΦΝΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΝ.

Το Εκπσιδευτικόν Συνέδριον έληξε. Το γεύμα εγκάρδιον και ευθυμία αδελφών συμποσιαζόντων αγνή και αβίαστος εσημείωσε το τέρμα των συναντήσεων μιας μακράς σειράς αντιπροσώπων του Ελληνικού ττνεύματος. Επεφυλάξαμεν, ως τελευταίαν του Συνεδρίου τούτου λέξιν, την εμφάνισιν ενώπιον του Πανελληνίου ενός Έλληνος πολίτου, ενός τρυφερού και αισθηματικωτάτου ποιητού, ενός λογογράφου, ούτινος η φράσις ρέει, ως διαυγές ύδωρ ρύακος, ούτινος τα νοήματα έχουσι κοινούς γεννήτορας του νου και την καρδίαν, του οποίου το έργον υπήρξε πάντοτε αθόρυβον, όπως άνευ θορύβου και κόμπου εμφανίζονται το Κάλλος και η Αρετή. Δεν αρκούν, περί αυτού, όσα εγράφησαν και όσα ελέχθησαν. Σήμερον εξαίρεται εις τον πρώτον πολίτην Έλληνα. Εις τον δημιουργόν των μεγάλων εκείνων γεγονότων, άτινα σημειούσι σταθμόν νέας Εθνικής ζωής. Είναι ο ευνοούμενος της Ελληνικής ψυχής υιός, ο συλλαμβάνων τας αγαθός ιδέας, ο διαπλάττων αυτάς, ο αφοσιούμενος εις την πραγμάτωσίν των και προσηλυτίζων εν εκδηλώσει φανατισμού, ως προσηλυτίζουσι τους περί αυτούς οι απόστολοι των μεγάλων Ιδεών. Αμάραντος η δάφνη ανήκει εις τον ηγήτορα του έργου, όστις με τη μετριοφροσύνην του σεμνού λειτουργού μιας θρησκείας, ετέθη ουραγός της λατρείας του πνεύματος, τάξας άλλους πρώτους, αξίους όντως να ηγηθώσιν από κοινού έργου τοιαύτης επιβολής.

Ο ανήρ ούτος είνε ο κ. Γεώργιος Δροσίνης, ούτινος την χείρα σφίγγομεν μετά συγκινήσεως ειλικρινούς, τιμώντες τον υπέροχον συνάδελφον, τον εξαρθέντα εις μέγαν όντως πολίτην εν τω Βασιλείω τούτω των μεγάλων ανδρών και των μικρών έργων.

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ 1905

ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

«Από της 12 Μαρτίου μέχρι της 9 Απριλίου οργανώθη σειρά επτά επιστημονικών μαθημάτων σχετιζομένων προς τα εις το Εκπαιδευτικόν Μουσείον εκτεθειμένα αντικείμενα. Τα μαθήματα ταύτα ήσαντα εξής: Αστρονομίας υπό Δ. Αιγινήτου, Υγιεινής υπό Κ. Σάββα, Βοτανικής υπό Σ. Μηλιαράκη, Φυσικής υπό Β. Αιγινήτου, Ζωολογίας υπό Ν. Χ Αποστολίδη, Ζωολογίας υπό Π. Πρωτοπαπαδάκη και περί Διεθνούς Γλώσσης υπό Εμ. Δραγούμη. Εγίνοντο εις την αίθουσαν του Συλλόγου τας εσπερινός ώρας επί καταβολή δραχμών 10 δι' ολόκληρον τη σειράν. Εις τα επτά ταύτα μαθήματα προσετέθη και όγδοον υπό του παρεπιδημούντος τότε εις Αθήνας Γάλλου αιγυπτιολόγου, προσωπικού φίλου του Βικέλα, Γάστωνος Μασπερώ. Περί του τρόπου καθ' ον εδιδάσκοντο τα τέκνα των αρχαίων Αιγυπτίων.  Το μάθημα τούτο ετίμησε δια της παρουσίας της και η Βασίλισσα Όλγα, προσωπικώς συνδεομένη με τον Γάλλον σοφόν».

Χρονικά 1899-1939 σ. 34

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΣΚΟΠΟΒΟΛΗΣ ΣΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ 1907

Οι ενέργειες του Συλλόγου για την εισαγωγή της Σκοποβολής στα σχολεία κατέληξε σε πλήρη επιτυχία.

Εκδόθηκε Βασιλικό Διάταγμα στις 20 Δεκεμβρίου 1907, με το οποίο ορίστηκε ότι οι μαθητές των δύο ανωτέρων τάξεων των Γυμνασίων των Ελληνικών Σχολείων των Δημοσίων Εμπορικών Σχολών και της Σχολής Γυμναστικής πρέπει να ασκούνται στη σκοποβολή.

Οι αδελφοί Βάλτοι έδωσαν 5.000 χρυσά φράγκα, για να δίνονται σκοπευτικά έπαθλα στους άριστους μαθητές ή στους πρωταθλητές.

Το 1911 Η ΣΚΟΠΟΒΟΛΗ εισήχθηκε σε 200 Δημόσια Σχολεία.

ΜΠΕΛΛΕΝΕΙΟΣ ΠΡΟΤΥΠΗ ΣΚΟΠΕΥΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ 1908

Ο Ιωάννης Αθανασάκης μετά την προτροπή του Γ. Δροσίνη εισηγήθηκε στο Διοικητικό Συμβούλιο του Σ.Ω.Β., την ίδρυση Σκοπευτικής Σχολής. Το αίτημα έγινε δεκτό και όταν ο Αθανασάκης έπεισε τον ομογενή, εκ Αιγύπτου, Παρίση Μπελλένη να δεχθεί να καταβάλει την απαιτούμενη δαπάνη, ο αρχιτέκτονας Α. Μεταξάς, σε οικόπεδο κοντά στον Ιλισσό, έκτισε τη σχολή. Ο τίτλος της: ΜΠΕΛΛΕΝΕΙΟΣ ΠΡΟΤΥΠΗ ΣΚΟΠΕΥΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ. Τέλειες οι εγκαταστάσεις της, τέλεια η οργάνωσή της, λειτούργησε για το κοινό, για άντρες και γυναίκες. Τα εγκαίνια έγιναν στις 24 Ιανουαρίου του 1908.

Με δωρεά του Μπελλένη εκδόθηκε επίσης από το Σύλλογο τεύχος εικονογραφημένο με την επιγραφή: Η ΣΚΟΠΕΥΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΙΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, το οποίο συνέταξε ο Γεώργιος Δροσίνης, και παρέχει οδηγίες για τη διάδοση, οργάνωση και διδασκαλία της Σκοποβολής.

ΟΙΚΟΣ ΤΥΦΛΩΝ - ΑΜΠΕΤΕΙΟ ΊΔΡΥΜΑ 1908

Ο Δροσίνης και οι τυφλοί

Ο Γεώργιος Δροσίνης ήταν ο πρώτος που μερίμνησε για τη ζωή των τυφλών.

Το 1896 συγκεντρώνει στοιχεία για τη ζωή τους. Από όλο τον κόσμο αναζητά οικονομική βοήθεια για να πραγματοποιήσει το όνειρό του: την ίδρυση ενός Ασύλου για τους τυφλούς.

Από αναφορές του ιδίου μαθαίνουμε, ότι οι πρώτες καταθέσεις έγιναν στην Εθνική Τράπεζα, από την Ελένη Βασιλείου 25.000 δρχ. και από τον Αλέξανδρο Πλατιανό 25.000 φράγκα σε τράπεζα στην Κέρκυρα. Το 1906 γράφει ένα βιβλίο με τίτλο «Οι Τυφλοί» που τυπώνεται από τον Σ.Ω.Β.. Είναι μια ποικιλόμορφη παγκόσμια έρευνα για τη θέση των τυφλών μέσα στην κοινωνία, από τον 18ο αιώνα μέχρι τον 20ο. Σ' αυτό καταθέτει προτάσεις για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής των τυφλών.

Λίγοι γνωρίζουν ότι ο Οίκος Τυφλών είναι έργο του ποιητή Δροσίνη. Όταν επισκέφτηκε τον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας και ζήτησε τη βοήθειά του πήρε την εξής απάντηση: «Εμείς δεν μπορούμε να φροντίσουμε τους ανοιχτομάτηδες και θέλεις να σκεφτούμε τους τυφλούς;» Και ο Δροσίνης αποφασισμένος να προχωρήσει απάντησε: «Πολύ καλά, αφού το Κρότος δεν μπορεί, θα το αναλάβω εγώ. Η λέξη αποτυχία δεν είναι γραμμένη στο λεξικό μου».

Ο δημοσιογραφικός αγώνας του Δροσίνη είχε φέρει κι άλλους χορηγούς. Συγκεντρώνεται ένα σεβαστό ποσό στο ταμιευτήριο της Βιομηχανικής Τράπεζας στην αρχή του 1905. Ο Βικέλας, πρόεδρος του Σ.Ω.Β., παρακινούμενος από τον Δροσίνη, επισκέπτεται την άνοιξη του ιδίου χρόνου σχολεία τυφλών στην Αγγλία, Γαλλία, Ελβετία και Σουηδία για να έχει άμεση αντίληψη για τις μεθόδους εκπαίδευσής τους. Το ίδιο έκανε και ο Αθανασάκης, συγγενής της γυναίκας του, προσωπικός του φίλος και θαυμαστής της κρίσης και της διορατικότητάς του. Λεπτομέρειες από τα ταξίδια αυτά, μαθαίνουμε από την αλληλογραφία του Βικέλα με τον Δροσίνη, από τις αναφορές του Δροσίνη ως Γενικού Γραμματέα του Σ.Ω.Β. από τις Συνελεύσεις του Διοικητικού Συμβουλίου και γενικά από τα αρχεία του Συλλόγου, που είναι όλα γραμμένα από το χέρι του Δροσίνη.

Διαβάζουμε λοιπόν ότι ο Βικέλας επισκέπτεται πρώτα το Παρίσι και από τις σχολές τυφλών και από τα άσυλα, συγκεντρώνει και στέλνει στην Αθήνα σχετικά βιβλία και όργανα διδασκαλίας. Αναφέρει ότι στο Παρίσι εκτός αττό σχολείο, υπάρχει τυπογραφείο και Σχολείο Μουσικής. Έπειτα επισκέπτεται την Αγγλία, από όπου γράφει στον Δροσίνη:

«Εδώ στην Αγγλία φροντίζουν πολύ δια την εξόδευσιν των έργων των τυφλών, κατασκευών σχοινιών, ψάθινων καθισμάτων και σκευών. Εις αυτό βοηθά η Association» και συνεχίζει: - «Η βιβλιοθήκη τους περιέχει 16.000 βιβλία τυφλών. Είναι δανειστική. Τα ζητούμενα είναι ως επί το πλείστον τα μυθιστορήματα. Εκτός από έντυπα έχουν και πολλά χειρόγραφα. Χιλιάδες κυρίες αντιγράφουν βιβλία κατά το σύστημα BRAILLE. Εννοείται ότι το κάμνουν δωρεάν».

Στην τρίτη του επίσκεψη στην Ελβετία και ιδιαίτερα στην Ζυρίχη, ο Βικέλας επισκέπτεται ένα σχολείο κωφαλάλων και τυφλών. Κατόπιν μεταβαίνει στη Λουκέρνη για να συναντηθεί με το διευθυντή της Σχολής Τυφλών του Ίλλτζαχ της Αλσατίας. Ο διευθυντής αυτός αλληλογράφησε με τον Δροσίνη, για να πραγματοποιηθεί η αποστολή της υποτρόφου Ειρήνης Λασκαρίδου στο σχολείο της Αλσατίας. Η διοίκηση του ειδικού αυτού σχολείου είχε στείλει απλόχερα και με ενθουσιασμό εξειδικευμένο υλικό για τους τυφλούς στη Σχολική Έκθεση που είχε οργανώσει ο Δροσίνης.

Το Φθινόπωρο του 1905 το ζήτημα είχε ωριμάσει. Ο Δροσίνης είχε πείσει όλα τα μέλη του Συλλόγου και ο Βικέλας φορτισμένος με συγκινήσεις και εντυπώσεις λέει το «Ναι». Η κατάρτιση του καταστατικού λειτουργίας του Ιδρύματος, το οποίο έχει ως σκοπό τη μέριμνα των τυφλών και ειδικότερα την ανατροφή και εκπαίδευση των τυφλών παιδιών, ήταν γεγονός.

Ο Δροσίνης πανευτυχής, βλέπει το όραμά του να γίνεται πραγματικότητα και γράφει στα πρακτικά του Συλλόγου: «Στη Συνεδρία της 22ας Οκτωβρίου του 1905, έγινε ο Πρώτος λόγος για την εκπαίδευση των τυφλών. Ο Γραμματεύς (δηλαδή ο Δροσίνης), ανεκοίνωσεν ότι η πρώτη αφορμή προς μελέτη είχε δοθεί εις το Γραφείον, από την Σχολικήν Έκθεσιν. Τα εκθέματα του σχολείου της Αλσατίας περιλαμβάνουν πίνακες και βιβλία διδασκαλίας και βρίσκονται στο Εκπαιδευτικό Μουσείο του Συλλόγου».

Αυτό που, ίσως, έχει ιδιαίτερη σημασία είναι σ ελιγμός του Δροσίνη που διαφαίνεται στην επόμενη παράγραφο. Διαβάζουμε Χρονικά 1899 -1939:

«Η όλη αυτή ενέργεια του, ουδόλως, δεσμεύει τον Σύλλογον, εν τούτοις είναι βέβαιον, ότι το Διοικητικό Συμβούλιον θα εγκρίνη ταύτην και εν καιρώ θα εξεύρη τρόπον περί εφαρμογής χωρίς να αναλάβη τα οικονομικά βάρη και τας ευθύνας.

Το Διοικητικό Συμβούλιον ομοφώνως ενέκρινε και επεδοκίμασε τα υπό του Γραμματέως γενόμενα και ανέθεσεν εις τον Πρόεδρον να ονομάση επιτροπήν εκ τριών Συμβούλων, όπως από κοινού μετά του Προεδρείου καταρτίση, τον οργανισμόν του ιδρύματος, έχοντος σκοπόν την υπέρ των τυφλών εν γένει μέριμναν και ιδίως την ανατροφήν και εκπαίδευσιν τυφλών παιδιών, με την προϋπόθεσιν, ότι το ίδρυμα τούτο θα είναι εντελώς ανεξάρτητον, του Συλλόγου μη αναλαμβάνοντας ουδεμίαν ευθύνην περί της διοικήσεως και της οικονομικής συντηρήσεώς του». Ο Οίκος Τυφλών ιδρύθηκε στις 7 Μαΐου του 1906 από εταίρους και φίλους του Συλλόγου. Μέλη της εφορείας του, η οποία ετέθη υπό την προεδρία του Μητροπολίτου Αθηνών, εξελέγησαν οι Ιωάννης Αθανασάκης, Εμμανουήλ Δραγούμης, Κλεισθένης Καλογερής και Σ. Στρέϊτ. Την κοσμητεία απετέλεσαν η Βιργινία Καλλιάδου, η Ελένη Μαυροκορδάτου και η Ιουλία Στρέϊτ. Την πρώτη οικονομική του βάση αποτέλεσαν οι εισφορές του Αλεξίου Αθανασάκη 600 φράγκα χρυσά,  του Εμμανουήλ Μπενάκη  100 λίρες Αγγλίας,  και τα χρήματα που είχε συγκεντρώσει ο Σύλλογος υπέρ των τυφλών. Ακολούθησε η μεγάλη δωρεά 6.000 χρυσών λιρών των κληρονόμων αδελφών (Ανανία και Ραφαήλ) Άμπετ από την Συρία, δωρεά που έγινε με την παρέμβαση του Ιωάννη Αθανασάκη.

Ο Δροσίνης φρόντισε να γίνει η Ειρήνη Λασκαρίδου η πρώτη τυφλοκόμος και τα βιβλία να τυπωθούν με το σύστημα BRAILLE, ώστε τα τυφλά παιδιά να μορφωθούν όπως τα βλέποντα.

Όταν αργότερα το Υπουργείο θέλησε να τυπώσει βιβλία με το σύστημα BRAILLE,  αλλά χωρίς τόνους, διαφώνησε και ανέτρεψε την απόφαση αυτή υποστηρίζοντας, ότι οι τυφλοί δεν πρέπει να υστερούν σε τίποτα από τους άλλους συνανθρώπους τους. Φυσικά δεν πίστευε, ότι θα έρχονταν καιροί, όπου το μονοτονικό θα είχε καθιερωθεί για όλους.

Ο Γ. Δροσίνης γράφει: 21 Ιουνίου 1946

«Ο Θάνατος του Πωπ, μου φέρνει στο νου τα χρόνια του 1901 και κατοπινό που συνεργάσθηκα μαζί του, όταν άρχισε την έκδοση της εφημερίδας του-Αθήναι-. Όλη η ενέργεια για την πραγματοποίηση της πρωτοβουλίας μου για την εκπαίδευση και προστασία των τυφλών, την έκαμα στις στήλες των –Αθηνών-, με άρθρα δικά μου και φίλων. Στας Αθήνας έδωσα και δημοσιεύθηκε κι' ένα γράμμα της Ειρήνης Λασκαρίδου από την Σχολή Τυφλών στο Hillga (Ιλλτζαχ) της Αλσατίας,   που την είχα στείλη να μορφωθεί ως υπότροφος με χορηγία της Ιφιγένειας Συγγρού».

Σκόρπια Φύλλα της Ζωής μου τόμος Α' σ. 222

Στις αρχές Ιανουαρίου 1907, ετελέσθηκαν τα εγκαίνια της Σχολής Τυφλών στην Καλλιθέα. Πρώτη Διευθύντρια της Σχολής, διορίσθηκε η Ειρήνη Λασκαρίδου.

Το όνομα του Δροσίνη δεν υπάρχει μέσα στα πρώτα μέλη του Ιδρύματος. Κατά τη συνήθειά του έμεινε μακριά, απλώς θεατής και όταν ρωτήθηκε γιατί, απάντησε: «Από εδώ βοηθώ πιο σωστά». Υποστήριζε πάντα ότι τα πολλά εγκώμια αδικούν το έργο , όσο και οι υπερβολικές κατακρίσεις.

Για το μεγάλο έργο αυτό, δεν δέχτηκε καμιά τιμητική θέση στο πρώτο συμβούλιο του Ιδρύματος, μόνο συνέχισε να φροντίζει τους τυφλούς.

Φρόντισε επίσης την επαγγελματική αποκατάστασή των.

Πρέπει γενικά να πούμε, ότι ο Δροσίνης δεν συγκινήθηκε ποτέ από τα εγκώμια και τους θαυμασμούς .... Δεχόταν του επαίνους μόνο όταν το άξιζε πραγματικά. Ο ποιητής λέει:

«Φρικτό μαρτύριο να νομίζης πως

έχεις άδικο και να χαίρεσαι

κάτι καλό που δεν τ ' αξίζεις».

Οι αδελφοί Άμπετ στην Αίγυπτο

Ο Κ. Άμαντος στο Ημερολόγιο της Μεγάλης Ελλάδος στις σελίδες 67-77 αναφέρεται στην Αμπέτειο Σχολή λέγοντας, ότι υπήρξε η πλουσιότερη Σχολή της Ανατολής και η σημασία της για τον Ελληνισμό της Αιγύπτου ήταν ανεκτίμητη. Οι αδελφοί Άμπετ πράγματι προσέφεραν πολλά στο Ελληνικό έθνος.

ΣΕΒΑΣΤΟΠΟΥΛΕΙΟΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ 1908

ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ (απέναντι από το Μαιευτήριο της ΕΛΕΝΑΣ)

Η Σεβαστοπούλειος Σχολή με φοίτηση τριετή, πρόσφερε παιδεία και τεχνική κατάρτιση σε παιδιά ηλικίας 12-14 ετών.

Στη Σχολή έμπαινε κανείς με εισαγωγικές εξετάσεις και ως διπλωματούχος μπορούσε να δουλέψει σ' όποιον τεχνικό κλάδο ήθελε. Τα μαθήματα ήταν Θρησκευτικά, Ελληνικά, Ιστορία, Γεωγραφία, Αριθμητική, Γεωμετρία, Φυσική και Χημείο.

Τα εργαστήρια ήταν Μηχανουργείο, Σιδηρουργείο, Ξυλουργείο, Ωρολογοποιείο, Ηλεκτροτεχνικό, Πλαστικής, Επιπλοποιίας, Ραδιοτεχνικό, και Γαλβανοπλαστική.

Για τα παιδιά που φοιτούσαν, το πρωί υπήρχε γάλα και το μεσημέρι συσσίτιο (ελαφρύ γεύμα).

Ο Δροσίνης αγωνίστηκε  να δει το όνειρό του να  πραγματοποιείται. Όταν ο  Σεβαστόπουλος πρότεινε να χρηματοδοτήσει «το όνειρο αυτό» μέσω του Σ.Ω.Β., ο Δημήτριος Βικέλας είπε μπροστά στο δωρητή:

Κύριε Δροσίνη το ΕΡΓΟΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΚΟΝ Σας. Αναπτύξτε τις ιδέες σας.

Ο Δροσίνης κλείνοντας την αναφορά του είπε:

- Η επιθυμία και η ευχή όλων μας είναι να αποκτήσει η Ελλάδα μορφωμένους τεχνίτες.

Η Σεβαστοπούλειος Σχολή επιτάχθηκε από το κράτος για πολλούς μήνες κατά το 1913. Ο Σύλλογος έθεσε στη διάθεση της Επιτροπής Περιθάλψεως τα γραφεία και τις αίθουσές του και κατόπιν φιλοξένησε τον «Ερυθρό Σταυρό» για τα μαθήματα της Σχολής Νοσοκόμων.

Το 1915 -1916 επιτάχθηκε και πάλι για στρατωνισμό εφέδρων.

Αργότερα στο ίδιο κτίριο στεγάστηκαν το 6ο Τεχνικό Εσπερινό Λύκειο, το 7ο Τεχνικό Εσπερινό Λύκειο, το 3ο Τεχνικό Εσπερινό Λύκειο, η 1η ΣΕΚ. Σήμερα στο ΣΠΙΤΑΚΙ υπάρχουν τα γραφεία του Σ.Ω.Β.

ΛΑΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ 1924 -1938

ΕΣΠΕΡΙΝΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Εντός του κτιρίου ο Γ. Δροσίνης οργάνωσε ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ και ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ. Δίδασκαν Ελληνες και ξένοι καθηγητές σε κυρίες, δεσποινίδες και εργαζόμενες γυναίκες. Στα χρόνια αυτά οργανώθηκαν ομιλίες για τις Μητέρες και αναπτύχθηκαν από καθηγητές τα ακολούθα μαθήματα:

• Υγιεινή στα βρέφη, τα νήπια, τα παιδιά και στις μητέρες.

• Πρώτες βοήθειες.

•  Ψυχολογία του παιδιού, της νέας και της ώριμης γυναίκας.

Ο Σύλλογος συνεργάστηκε με τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Οι ομιλίες είχαν εξαιρετική επιτυχία. Η πρώτη σειρά {1924) η δεύτερη (1925) και το 1926-1927 λειτούργησε φροντιστήριο μόνο τον Απρίλιο και Μάϊο.

•  Το 1928 άρχισαν τα μαθήματα τον Ιανουάριο και παρατάθηκαν μέχρι τον Μάρτιο. Ομιλητές ήταν η ιατρός Άννα Κατσίγρα με θέμα: Τι πρέπει να γνωρίζει η κόρη περί του φύλου της. Ο Ι. Χρυσάφης περί της γυναικείας Γυμναστικής,  η Ζωή Φράγκου περί της Κοινωνικής Αγωγής,  η Ελμίνα Παντελάκη περί της Οικογένειας ως κοινωνικού παράγοντος.

Η συρροή ακροατριών υπήρξε τόσο μεγάλη ώστε παρέστη ανάγκη να γίνουν δύο τμήματα. Από την 1η Απριλίου λειτούργησε το φροντιστήριο μέχρι το καλοκαίρι.

• Το 1919 προστέθηκαν μαθήματα για μαθήτριες και εργαζόμενες.

• Το 1930 δεν γίνονταν δεκτές όλες οι γυναίκες, που ήθελαν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, λόγω ελλείψεως χώρου.

• Το 1933 - 1934 προστέθηκαν ώρες Συμβουλευτικού χαρακτήρα για τους γονείς.

• Το 1935 προσετέθηκε Σειρά ΠΡΩΙΝΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΩΝ για νέες γυναίκες.

• Το 1935-1936 εξακολούθησαν τα Απογευματινά και τα Πρωινά μαθήματα με αυξάνουσα ολοένα επιτυχία.

• Το 1937 αποφασίστηκε να συσταθεί ένα ΚΕΝΤΡΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΡΦΩΣΕΩΣ σε συνεργασία με τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Το κέντρο θα είχε δύο τμήματα, το πρώτο τμήμα για μητέρες και το δεύτερο τμήμα για νέες γυναίκες.

• Το 1938 ΤΑ - 81Λ προστέθηκε ένα τρίτο τμήμα για εργαζόμενες.

Ο Απ. Δοξιάδης επίσης άρχισε μαθήματα σε άνδρες με τον τίτλο: ΒΙΟΛΟΓΙΚΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ.