Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, Α. ΣΑΚΚΑΛΗ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Ανδρέα Σακκαλή

Ζωγράφος- Μεσολογγίτης 

«Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ»

Το ποιητικό και συγγραφικό έργο του Γεωργίου Δροσίνη είναι γνωστό στο πλατύ κοινό, αφού διδάσκεται στα Σχολεία και κυκλοφορεί σε επαναλαμβανόμενες εκδόσεις βιβλίων του.

Η Ελληνική Πολιτεία, αναγνωρίζοντας την αξία του έργου αυτού, είχε προτείνει τον Γ. Δροσίνη για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1947 - που τελικά απονεμήθηκε στον Αντρέ Ζίντ - και τον είχε τιμήσει με το Αριστείο Γραμμάτων.

Υπάρχουν βέβαια και άλλες, λιγότερο γνωστές πλευρές της πολυδιάστατης δημιουργικής δράσης του ποιητή στους τομείς της δημοσιογραφίας και των εκδόσεων, της παιδείας και του πολιτισμού, της κοινωνικής αλληλεγγύης και πρόνοιας, που ο χώρος δεν επιτρέπει να αναπτυχτούν εδώ.

Τις δραστηριότητες αυτές ερευνούν και προβάλλουν οι μελετητές της ζωής και του έργου του ποιητή, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση κατέχει ο «Σύλλογος Φίλων του Μουσείου Γ. Δροσίνη», που οργανώνει και τη σημερινή εκδήλωση για τα 150 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή.

Όμως προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ τον ποιητή χωρίς να τον συνδέσω με το Μεσολόγγι.

Κι αυτό γιατί, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος γεννήθηκε στην Αθήνα, όλοι οι προγονοί του ήταν Μεσολογγίτες και είχαν προσφέρει πολλά στην πόλη, ενώ μερικοί από αυτούς έδωσαν και τη ζωή τους ακόμη για να την υπερασπιστούν.

Έτσι, εμείς οι Μεσολογγίτες τον θεωρούμε τόσο «δικό μας» όσο «δικοί μας» είναι και οι Κωστής Παλαμάς, Μίλτος Μαλακάσης, Αντώνης Τραυλαντώνης, Ρήγας Γκόλφης, Μίμης Λυμπεράκης και τόσοι άλλοι τεχνίτες του λόγου, υμνητές της Ιερής μας Πόλης. Την αγάπη του για την πατρίδα του, το Μεσολόγγι, ο Γ. Δροσίνης την έδειχνε με διαφόρους τρόπους έστω και από μακριά, αφού οι πολλαπλές ασχολίες του δεν του επέτρεπαν να την επισκέπτεται συχνότερα. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι όταν εσπούδαζε στη Γερμανία δήλωσε ως τόπο καταγωγής του το Μεσολόγγι, όπως φαίνεται από το σχετικό αντίγραφο μητρώου του Πανεπιστημίου της Λειψίας που τηρείται στο Μουσείο Δροσίνη στην Κηφισιά. Από τα γραπτά του, που αναφέρονται στο Μεσολόγγι, ξεχωρίζουν το «Ημερολόγιο της πολιορκίας του Μεσολογγίου» (1825-1826) και οι αναφορές στους προγόνους του μέσα από τη συλλογή «Σκόρπια φύλλα της ζωής μου». Ανάμεσα στους προγόνους αυτούς διακρίθηκαν ιδιαίτερα ο παππούς του Γεώργιος (Καράγιωργας) Δροσίνης, αντιστράτηγος, και ο αδελφός του Ιωάννης (Γιαννακός) Δροσίνης, χιλίαρχος / φροντιστής Στρατού, που έπεσαν ηρωικά στην έξοδο. Ο άλλος αδελφός τους Κώστας (Καρακώστας) Δροσίνης, χιλίαρχος, ανδραγάθησε κατά τη μάχη της Κλείσοβας στις 25-3-1826, σπάζοντας τον κλοιό των ενωμένων Τουρκικών και Αιγυπτιακών δυνάμεων και εφοδιάζοντας τους 145 υπερασπιστές της νησίδας με νερό και πυρομαχικά. Συνέβαλε έτσι καθοριστικά στη νικηφόρα έκβαση της μάχης.

Πώς λοιπόν θα μπορούσε ο ποιητής να αγνοήσει μια τέτοια βαριά κληρονομιά;

Μέσα από τις γραμμές του έργου του μας φανερώνει περίτρανα το σεβασμό, το δέος θα έλεγα, που ένοιωθε για τους ηρωικούς προγόνους του. Όπως εξομολογείται ο ίδιος, όταν επισκεπτόταν την Ιερή Πόλη, αισθανόταν ένοχος,   γιατί   δεν   είχε   την   ευκαιρία   να   προσφέρει  αρκετά  σ’  αυτή,  κι αναρωτιόταν αν είχε το δικαίωμα να πατάει τα άγια χώματά της, τα χώματα που αγκάλιασαν τα οστά των προγόνων του, τα χώματα που «ίδρωναν αίμα», όταν τα πότιζε η βροχή».

Νομίζω ότι απηχώ τα αισθήματα όλων των Μεσολογγιτών (και γιατί όχι όλων των Ελλήνων) εκφράζοντας τις θερμές μου ευχαριστίες στο Σύλλογο «Οι Φίλοι του Μουσείου Γ. Δροσίνη», για την πρόσφατη απόφασή του να ανεγείρει αναμνηστική στήλη στο Ηρώον Μεσολογγίου στην μνήμη των Δροσίνηδων.

Είναι πραγματικά μια οφειλόμενη τιμή που θα έπρεπε να είχε αποδοθεί από καιρό.