Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΣ

Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΣ ΚΑΙ Ο Γ. ΔΡΟΣΙΝΗΣ

Ο Φίλιππος Γεωργαντάς, Γενικός Επιθεωρητής της Δημοτικής Μέσης και Ανώτερης Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας, συμφοιτητής του Δροσίνη στη Λειψία και πολύ φίλος του, παρ’ ότι πολιτικά αντίθετος, φανατικός κυνη-γός σαν τον Δροσίνη, που διετέλεσε μάλιστα και αντι­πρόεδρος Κυνηγετικού Συνδέσμου Αθηνών, βοήθησε στην Ίδρυση του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου και εκπόνησε αναγνωστικά για τους μαθητές των σχολείων. Έμενε στο Μαρούσι και πολλές φορές μαζί με την εγγονή του την Ελενίτσα, επισκεπτόταν τον Δροσίνη στην Αμαρυλλίδα του.                                                     Εμείς γνωρίζουμε φιλικά την κυρία Ελένη Πρελορέντζου, εκλεκτό μέ­λος του Συλλόγου μας και δωρήτρια του Μουσείου, πάντα φορτωμένη συ­ναισθή-ματα και εικόνες από τους κατοίκους της Αμαρυλλίδας, γεμάτη νοσταλγία για την εποχή εκείνη. Η κυρία Πρελορέντζου στις ομιλίες της, είτε στην αυλή του Μουσείου, είτε σε άλλες φιλολογικές εστίες, αναφέρεται πάντοτε σε θύμησες που δένονται με τον Δροσίνη και τον αγα­πημένο της παππού.                   Στον αδερφικό του φίλο Φίλιππο Γεωργαντά, ο Δροσίνης αφιερώνει στα Σκόρπια Φύλλα της Ζωής του ένα κεφάλαιο με τον τίτλο:«Ο Υπότροφος Παιδαγωγός».                                                                                       Περιγράφει το κτήμα του φίλου του την «Χρυσηΐδα» στο Μαρούσι:

«Με την τάξη και την εκλεκτικότητα, νόμου απαράβατου της ζωής του, είχε και στο κτήμα καλοδιαλεγμένα και καλοβαλμένα όσα του χρειάζονταν».

Μιλά για την Λειψία του 1885 και του 1888 και καταλήγει για τη φι­λία τους:     «Βρεθήκαμε στη Λειψία πάλι κοντά ο ένας στον άλλον, και η φιλία μας, στερεωμένη, φιλία εξήντα χρόνων, στα θεμέλια των αναμνήσεων της ζωής της Λειψίας έγινεν αγάπη αδερφική. Στο τέλος του κεφαλαίου εκμυστηρεύεται: «Δική του πρωτοβουλία ήτον να τον διαδεχθώ στο Υπουργείον, όταν άλλαξε τμήμα και με το χέρι του γράφτηκεν η εισηγητική έκθεσις για το σχετικό Β. Διάταγμα».

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑ ΠΡΕΛΟΡΕΝΤΖΟΥ, το γένος Σταυροπούλου.                      Σύντομο βιογραφικό.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Οκτωβρίου 1930.                              Τελείωσε το Αρσάκειο και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών.                                                                                                                       Εκ παραλλήλου σπούδασε την Αγγλική και τη Γερμανική γλώσσα.             Πήρε μαθήματα πιάνου για έξι χρόνια.                                                      Πρόσφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες της στον Ευαγγελισμό, στους Προ­σκόπους, στον Ερυθρό Σταυρό και σ’ άλλες οργανώσεις, για πολλά χρόνια.     Σήμερα είναι ενεργό μέλος σε πολλές μη κερδοσκοπικές οργανώσεις.          Έχει τρία παιδιά. Όλα ακολουθούν τις σπουδές που έκαναν.            Παρακολουθεί ως μέλος του Μουσείου Δροσίνη τις δραστηριότητές του και συμβάλλει στις εκδηλώσεις, όποτε ο χρόνος το επιτρέπει, με ομιλίες.

Απόσπασμα από την ομιλία της κας ΕΛΕΝΗΣ ΠΕΤΑ – ΠΡΕΛΟΡΕΝΤΖΟΥ Γ. ΔΡΟΣΙΝΗΣ                                                                                                                                 Οι θύμησες της νιότης μου ξεροί καρποί λιασμένοι                                που τους μασούμε στης χιονιάς τις μέρες γερασμένοι.

Αυτές οι θύμησες έρχονται συχνά μπροστά μου και βλέπω τον με­γάλο μας ποιητή, γέρο και ανήμπορο, στην έπαυλή του, την Αμαρυλ­λίδα.   Εκεί τον επισκεπτόμαστε με τον εκ μητρός παππού μου, τον Φιλ. Γεωργαντά, τον ισάδελφό του, όπως τον αποκαλούσε. Συζητούσαν και θυμ-ντουσαν την παλιά τους φοιτητική ζωή στη Γερμανία. Ο Δροσίνης του έχει αφιερώσει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στα «Σκόρπια Φύλλα της Ζωής μου», με τίτλο «Ο υπότροφος Παιδαγωγός». Στο κεφάλαιο αυτό διηγείται και τα διάφορά φοιτητικά ευτράπελα. Ήταν τόσο συνδεδεμένοι, που ούτε ο διχασμός κατάφερε να τους χωρίσει. Εκείνος Βενιζελικός, ο παππούς μου βασιλικός, βοηθούσε ο ένας τον άλλον σε ώρες χαλεπές του πολιτικού διχασμού, στο Υπουργείο Παιδείας, όπου και οι δύο ήταν ανώτεροι υπάλληλοι.                 Από διηγήσεις του παππού μου, ο ένας διαδέχεται τον άλλο στο Υπουργείο, αλλά και ο ένας προστατεύει τον άλλο από τους φανατικούς. Εγώ μικρό παιδί τον θεωρούσα δεύτερο παππού μου. Που και που μου έγραφε και κάποιο ποίημα για να με διασκεδάσει και να μην πλήττω! Τι κρίμα να μην τα θυμάμαι όλα. Βρήκα κάποιο από αυτά, τι κρίμα που δεν καταλάβαινα τότε την ομορφιά του:

Στα δάχτυλά σου στάλαξαν τρεις δροσιές του Κόσρου,

των λουλουδιών, της θάλασσας και των κλαμμένων άστρων,

κι απ’ τη δροσιά των λουλουδιών κρυστάλλωσαν σμαράγδια,

κι απ’ τη δροσιά της θάλασσας κρυστάλλωσαν ζαφείρια,

κι απ’ την αστέρινη δροσιά κρυστάλλωσαν διαμάντια.

Και σμίχτηκαν οι τρεις δροσιές να σε δακτυλιδώσουν.

Στα δίσεκτα χρόνια της Κατοχής, αλληλογραφούσαν. Αυτά τα γράμματα υπάρχουν σε φωτοαντίγραφα στο Μουσείο Δροσίνη, τα πρωτότυπα τα φυλάω ως κόρην οφθαλμού. Σ’ αυτά τα γράμματα περνάει όλη η ζωή τους σαν κινηματογραφι­κή ταινία. Τότε μου αφιέρωσε και μια μικρή συλλογή τετράστιχων, το «Σπί­θες στη Στάχτη». Όλα του τα Βιβλία τα έχω με ιδιόχειρη αφιέρωση, του Δροσίνη προς τον παππού μου.                                                   Η αλληλογραφία αυτή συνεχίστηκε μέχρι το θάνατο του παππού μου και όπως γράφει κάπου, η μοίρα τον έταξε νεκροθάφτη των φί­λων του. Σήμερα, 50 χρόνια μετά το θάνατό του, με διακατέχει μεγά­λη συγκίνηση αλλά και τύψεις, γιατί οι ασχολίες μου τότε δεν μου άφηναν χρόνο να τον επισκέπτομαι.                                                                                                          Κατά τη γνώμη μου, ο Δροσίνης μπορεί να μη φτάνει έναν Παλαμά, έναν Ελύτη, ένα Σεφέρη, άφησε όμως ένα τεράστιο και αξιόλογο έργο, γεμάτο συναισθηματισμό, πατριωτισμό και θρησκευτικότητα, δροσερό σαν τ’ όνομά του.                                                                                     Κηφισιά 15/04/1939

Αδελφέ Φίλιππε                                                                                           Πολύ με συνεκίνησαν η α­ποστολή των προς σε παλαιών επιστολών και δελταρίων μου και η συνοδεύουσα ταύτα ιδική σου επιστο­λή. Εγύρισα με τον νουν και την καρ­διάν εις τας αλησμονήτους ημέ­ρας της Λειψίας και με περιστοί­χισαν αι σκιαί των εκλιπόντων φίλων μας του καιρού εκείνου. Διατί όμως η τόση πικρία εις τα γραφόμενά σου; Όλοι μας έχομεν δοκιμάση εις την ζωήν ατυχήματα ή διαψεύσεις ονείρων και επίσης και ματαίαν κατανάλωσιν ζήλου και εργασίας και ετερογνώρισιν αξίας. Αλλά προς απόδοσιν και παραμυθίαν, όταν έχεις πλησίον σου αγαπητά όντα να σε περιβάλλουν με την γλυκύτατην στοργήν των και εντός σου την συνείδησιν γαληνιαίαν ότι εξετέλεσες το καθήκον σου προς πάντας, δεν πρέπει ν’ αποκαρτερής και μάλιστα την ώραν αυτήν της αττικής Ανοίξεως, την φωτόλουστον και πάνδροσον.                                                                                                                        Καθώς βλέπεις εφέτος δεν ά­φησα καθόλου την Κηφισιάν και δια τούτο σπανίως κατέβαινα εις τον Σύλλογο όταν ήτο απόλυτος ανάγκη. Έχω τηλέφωνο εδώ και επικοινωνώ εις πάσαν περίπτωσιν. Μάθε ότι ο αριθμός μου εί­ναι 01222 αν ποτέ θελήσης να μου ανακοινώσης κάτι. Λογαριάζω από τον άλλο μήνα, θεού θέλοντος, να κατεβαίνω κάθε Παρασκευή πρωί, δυο τρεις, ώρες και ελπίζω να σε Βλέπω κάποτε εις την οδόν Ακαδημίας 46. Επέρασα πολύ καλόν Χειμώνα και με καλήν συγ­γραφικήν εργασίαν κοντά εις το τζάκι μου. Ελπίζω όταν ανέβης εις το Μαρούσι ότι θα βλεπόμεθα συχ­νά και θα σου διαβάσω μερικές σελίδες αναμνήσεων προσφιλών και εις τους δυό μας.   Πρόσφερε εις τους ιδικούς σου τους χαιρετισμούς μου και φίλησε εκ μέρους μου το παρθενικόν μέτωπόν της τρισχαριτωμένης Ελενίτσας σου.                                                                           Με όλην μου την αγάπην Γ. Δροσίνης.

LEIPZIG HARTELSTRASSE 9 II

Έλαβα χθες τον παράν.

Με μεγάλην μου χαράν.

Και σ’ ευχαριστώ τα μάλα.

Μου αρκούν μη στείλης άλλα.

Πάντοτε περνώ ωραία

Μοναχός χωρίς παρέα

Εις το ίδιο το τραπέζι

Μια εβραία μου τα παίζει

Στο καλό,

Σε φιλώ Δ.

        Φίλτατε

Τι γίνεσαι; Πώς διήλθες το θέρος; Κυνήγι ήρχισεν; Εδώ φέτος το ψάρεμα πολύ άτυχον με τα μελτέμια. Κατά τα άλ­λα καλά. Δυστυχώς ετελείωσε η ανάπαυσις και μετά 15 ημέρας θα είμαι εις την οδό Διδότου.

Καλήν αντάμωσιν Δροσίνης

3 Σεπτεμβρίου 1907

Κηφισιά 19/1/44

Φίλη Κυρία

Με βαθυτάτην οδύνην έμαθα χθες μόλις τον θάνατον του ισαδέλφου φίλου μου και αγαπητού πατρός σας. Με συνέδεε μαζί του ημίσεως αιώνος φιλία και συμβίωσις εις Λειψί­αν και εις Αθήνας κατόπιν με την συνεργασίαν μας εις το Υπουργείον. Ήτο ο τελευταίος του κύκλου των εν Γερμανία συσπουδαστών μου και α­πομένω ύστατος δια να θρηνώ τους εκλιπόντας. Παρακαλώ να δεχθήτε τον συμμερισμόν του πένθους σας και να διαβιβάσετε τα βαθύτατα συλλυπητήρια μου εις τον σύζυγόν σας. Φιλήσετε την κόρην σας εκ μέ­ρους μου εις μνήμην εκείνου που την ελάτρευε.

Με τα φιλικότερα αισθήματά μου.

Γ. Δροσίνης

Υ.Γ. Δακτυλογράφηση των χειρόγραφων επιστολών του Γ. Δροσίνη για την ευχερέστερη ανάγνωσή τους.