ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΥΡΟΛΕΟΝΤΑ

«Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΡΟΣΙΝΗ ΣΤΗΝ ΑΘΛΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ»

1896 ΚΑΙ 1898

Ο Δροσίνης δεν ήταν μόνο ο συγγραφεύς, ο κλεισμένος σε ένα γραφείο, ο ποιητής της εμπνεύσεως και ο στοχαστής της μοναξιάς, ήταν άνθρωπος «που ήταν μέσα σ' όλα», ιδιαιτέρως δε, στα δημόσια πράγματα της εποχής του, καταβάλλοντας τι­τάνιες προσπάθειες για να βελτιώση τη ζωή των Ελλήνων και, μέσω του κράτους, να ενδυναμώση το έθνος. Μεταξύ, λοιπόν, άλλων πολλών και ποικίλων δραστηριοτήτων του, τον βρί­σκουμε να επιλαμβάνεται και τα ακόλουθα:

Κατόπιν ιδικής του εισηγήσεως και με νόμο που ψηφίστη­κε το 1899,η γυμναστική και η σκοποβολή εισάγονται ως υπο­χρεωτικά μαθήματα σ' όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες των σχολείων.

Από το 1905-6, ο Δροσίνης επιμελείται την έκδοση δύο βι­βλίων του Σ.Ω.Β.,την «Γυμναστική» του Ιωάννη Χρυσαφή,δι­ευθυντού του Τμήματος Γυμναστικής του Υπουργείου Παιδεί­ας και τους «Αγώνες» του Αντωνίου Κεραμοπούλου, αρχαιο­λόγου, ακαδημαϊκού, διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.

Το 1906, έχοντας κατά νουν την Γαλλία, η οποία μετά την συντριπτική στρατιωτική ήττα από τους Γερμανούς το 1870, είχε εισαγάγει την στρατιωτική εκπαίδευση των μαθητών στα σχολεία, προτείνει στον Σ.Ω.Β., ο οποίος πρόθυμα εγκρίνει την πρότασή του, να εισαχθή το μάθημα σκοποβολής στα ελληνικά σχολεία. Πράγματι, φίλοι του Σ.Ω .Β., προσφέρουν χρή­ματα για τον σκοπόν αυτό, με πρώτους τους αδερφούς Αλέ­ξανδρο και Ηρακλή Βόλτο. Επ'αυτού, στα «Χρονικά» του Σ.Ω .Β., σελ. 41, διαβάζουμε τα ακόλουθα:

«Δία του ποσού τούτου κατά την επιθυμίαν των δωρητών, έγινεν εξ'οπλοποιείων της Γαλλίας και Ελβετίας, η προμήθεια δεκάδος υποδειγμάτων όπλων δια σχολικήν σκοποβολήν μετά 70 χιλιάδων φυσιγγίων και πέντε όπλων ευθυβόλων δια σκο­πευτικούς αγώνας μετ' αναλόγου αριθμού στόχων. Το ΑΣ. απεφάσισε μετά την έγκρισιν του Υπουργείου της Παιδείας να χρησιμοποιηθούν ταύτα όπως κριθή σκοπιμώτερον ».

Το 1907, Βασιλικό Διάταγμα, ορίζει ότι οι μαθητές γυμνα­σίου των δύο ανωτέρων τάξεων των Ελληνικών Σχολείων, Δη­μοτικών Εμπορικών Σχολών και της Σχολής Γυμναστών, θα ασκούνται εφεξής στην σκοποβολή. Μετά δε την εισήγηση τού Ι. Αθανασάκη, συγγενούς του Δροσίνη από την γυναίκα του, προς τον εξ' Αιγύπτου ομογενή, Παρίση Μπελένη, ο τελευταίος καταβάλλει το απαιτούμενο ποσό και την 24η Ιανουαρίου του 1908 ιδρύεται η Πρότυπος Σκοπευτική Σχολή στον Ιλισσό.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι ο Δροσίνης,για να πραγματοποιηθεί κάτι που ο ίδιος ξεκίνησε,ζητά και βρίσκει βοήθεια από φίλους και ευεργέτες ακόμα και από τον ίδιο τον Ελευθέριο Βενιζέλο, και από ομογενείς της Αιγύπτου. Με χρήματα των ομογενών μάλιστα ιδρύει στην Αθήνα και Σχολή Γυμναστικής κατά το σουηδικό πρότυπο.

Αργότερα, όταν ο Δροσίνης εξασφαλίζει 800 δρχ., εκδίδει βιβλίο 72 σελίδων με τίτλο «Η Σκοπευτική Άσκησις του Έθνους» περιέχον οδηγίας προς διάδωσιν, οργάνωσαν και διδασκαλίαν της σκοποβολής.

Ειδικότερα στα «Χρονικά του Σ.Ω.Β.» σελ. 47 διαβάζουμε: «Σκοπευτικός Σύλλογος. Στην ίδια σειρά φαινομένων ανήκει, στα 1907, του Γ. Δροσίνη ένα έργο, ελάχιστα γνωστό. Η Σκοπευτική Άσκησις του Έθνους, «δαπάνη Παρίση Μπελένη». Εδώ θα ήταν η θέση να μνημονευθεί μία πολύ μεγάλη υπόθεση, έτσι που κάποιος ερευνητής να βρεθεί να μας την αφηγηθεί Εννοώ την εισαγωγή των στρατιωτικών γυμνασίων μέσα στην σχολική εκπαίδευση: οι πρεσβύτεροι που γυμνάζονται στα όπλα είναι η μία όψη της εθνικής προσπάθειας να θεμελιωθεί ο Ελληνισμός επάνω στη δύναμη των όπλων. Εκείνα τα χρόνια, λίγο πριν από τον Γαλλογερμανικό πόλεμο του 1870, και πολύ μετά τον πόλεμο αυτόν, η Γαλλία προσανατολίσθηκε επίσης προς την στρατιωτική εκπαίδευση των μαθητών: τα bataillons scolaires και λοιπά. Για άλλη μια φορά, έχουμε να θυμηθούμε τον κανόνα των πολλαπλών αιτίων: βεβαίως, η συσχέτιση με τις παρόμοιες γαλλικές δραστηριότητες πρέπει, να γίνει, και μάλι­στα εμφαντικά, όταν το ελληνικό κράτος οδεύει στους ίδιους καιρούς από τους ίδιους δρόμους ωστόσο, πρέπει να λεχθεί ότι και ανεξάρτητα απ' αυτά, η σκέψη για την στρατιωτική προπόνηση των μαθητών εζούσε και πολύ ενωρίτερα μέσα στις ελληνικές συνειδήσεις».

Το 1910, με υπουργό τον Ανδρέα Παναγιωτόπουλο, διορ­γανώνει τους πρώτους Σκοπευτικούς Αγώνες στο Ρίο. Ο Δρο­σίνης τους δίνει το όνομα «Ελευθέρια» από τους Πανελλήνιους Αγώνες των Πλαταιών της αρχαιότητος - προς τιμήν της λα­μπρής νίκης των Ελλήνων κατά των Περσών το 479 π.Χ.. Επί τρεις ημέρες και νύκτες, φροντίζει ως εκπρόσωπος της Κυβερ­νήσεως την άρτια διεξαγωγή των αγώνων.

Ως τελευταία αναφορά, άφησα την αποφασιστικής σημα­σίας συμμετοχή του Δροσίνη στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώ­νες των Αθηνών, το 1896.

Είναι σε όλους γνωστό ότι ο βαρώνος Pierre de Coubertin υπήρξεν ο εμπνευστής της αναβιώσεως των Ολυμπιακών Αγώ­νων στην σύγχρονη εποχή, και ότι το 1894 στη Σορβόννη, σε Διεθνές Ολυμπιακό Συνέδριο, έπεισε τους συνέδρους να γίνουν οι αγώνες στην Αθήνα σε δύο χρόνια από τότε. Όμως, αυτό που παραμένει άγνωστο, είναι ότι στον Σ.Ω.Β. υπάρχουν επιστολές που αποδεικνύουν ότι ο Δροσίνης αλληλογράφησε προσωπικά με καταξιωμένους λόγιους και επιφανείς προσωπικότητες σ' όλον τον κόσμο, ζητώντας την γνώμη τους για την προτεινόμενη αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα. Βεβαίως, ο Δημήτριος Βικέλας, προσωπικότης διεθνούς κύρους και με σε­βαστή οικονομική επιφάνεια, έγινε ο κύριος μοχλός της όλης προσπάθειας, τυπικός εκπρόσωπος της εποχής του. Ως γνωστόν κατά τα τελευταία χρόνια του ο 19ος αιώνας ανέδειξε στην Ευ­ρώπη μεγάλες μορφές στον οικονομικό, κοινωνικό και πνευμα­τικό τομέα. Ο Δ. Βικέλας ένας τυπικός εκπρόσωπος της εποχής αυτής που πέρασε στην ιστορία με τ' όνομα «Belle Epoque».

Για την ιστορία απλώς αναφέρω, ότι από τους Ευρω­παίους, οι Γάλλοι τάχθηκαν με ενθουσιασμό υπέρ των Αγώ­νων, οι Γερμανοί εχθρικά, ενώ οι Άγγλοι δεν απήντησαν. Ωστόσο, από την Γερμανία, με ιδιωτική πρωτοβουλία ήλθαν 20 αθλητές, μεγάλος αριθμός, αν σκεφθούμε ότι από την Αμερική ήλθαν μόνο 12 αθλητές. Εν τούτοις, οι Γερμανοί, αν και ενίκησαν σε πολλά αγωνίσματα και επέτυχαν πολλές διακρίσεις, όταν επέστρεψαν στη χώρα τους, διεγράφησαν από τους συλ­λόγους τους για ανυπακοή προς τα σωματεία τους.

Φθάνουμε λοιπόν στο 1896, με Πρόεδρο τον Δημήτριο Βικέλλα, Γενικό Γραμματέα τον Pierre de Coubertin και κύριο οργανωτή του όλου εγχειρήματος τον Γεώργιο Δροσίνη. Ήταν εκείνος που μέσω της εφημερίδος του, της «Εστίας», αλλά και της καθόλου επιρροής του, κατόρθωσε να πείση την κοινή γνώμη και προπαντός την Κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό, περί του εφικτού της τελέσεως των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα. Είναι γνωστό ότι εξ' αιτίας της δεινής οικονομικής καταστάσεως της χώρας, ήταν ακριβώς τότε που ελέχθη η πε­ριβόητη φράση του Χαριλάου Τρικούπη «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και μοιραίως oι ιθύνοντες εφοβούντο να δεχθούν να γίνουν οι αγώνες εδώ.

Από τις εφημερίδες της εποχής και από ένα άρθρο του Κώστα Γεωργιάδη, γραμμένο το 1896 επισημαίνουμε τα εξής :

«Πριν από οποιαδήποτε επίσημη αντίδραση της Κυβέρνη­σης, ο Τύπος στάθηκε ευνοϊκός με την ιδέα της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα. Πρωτοστάτησε η σοβαρή εφημερίδα Εστία, η οποία κατέγραψε μια σύγκριση των Ολυ­μπιακών Αγώνων της Αρχαιότητας και των μετέπειτα αγώνων, με το όνομα Ολύμπια, που ιδρύθηκαν από τον Ευάγγελο Ζάπ­πα και που συνέβαλαν στην αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώ­νων της Αρχαιότητας, τον Οκτώβριο του 1859. Τόνισε ότι παρά τις μεγάλες διαφορές ανάμεσα σε ανθρώπους, χώρες, συνήθει­ες τού χθες με τού σήμερα, η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώ­νων από «Κυρίους» στο Παρίσι, γέμισε χαρά και υπερηφάνεια τους Έλληνες. Συνέχισε γράφοντας ότι θα υποδεχθούμε και θα φιλοξενήσουμε τους ξένους με θέρμη και καλή διάθεση, έτσι ώστε να μην αισθανθούν ξένοι στις πόλεις μας. Και διαπίστω­σε ότι η Ελλάδα είναι συγκινημένη από την αναβίωση αυτή και από την ευκαιρία που τής δίνεται να δείξει την συμπάθειά της στους διάσημους άντρες που θα λάβουν μέρος στους αγώνες».

Ο Γεωργιάδης προσθέτει ότι ο Τύπος δεν ομιλεί μόνο για τους αγώνες στο στίβο και στην θάλασσα, αλλά προβάλλει κι άλλα επιχειρήματα τα οποία ευνοούν την τέλεση των Αγώνων. Καταγράφει την ηθική ικανοποίηση που θα νιώσουν οι Έλλη­νες, τα πλεονεκτήματα που θα υπάρξουν για τον τουρισμό και την ευκαιρία να γίνουν μερικά βελτιωτικά έργα.

Ο ποιητής και φίλος του Βικέλα, ήταν τόσο ενθουσιώδης που έγραψε στον φίλο του ότι φίλοι του ποιητές, εκδότες και δημοσιογράφοι θα κάνουν ό,τι είναι δυνατό για μία μεγάλη επιτυχία. Ακόμα έθεσε στην διάθεση της επιτροπής,τις στήλες της Εστίας για να περάση τις θέσεις της και τις ιδέες της.

Η Εστία εξέδωσε έγχρωμες Πανηγυρικές εκδόσεις με θέμα τους Αγώνες, δυσβάστακτες οικονομικά για εκείνη την εποχή, καλύπτοντας προ και κατά την διάρκεια των Αγώνων τα γεγο­νότα, μικρά και μεγάλα.

Τέλος, το 1906, στην επιτροπή των ανεπισήμων Ολυμπια­κών Αγώνων, βρίσκουμε πάλι τον Δροσίνη με τον Πρωτοπαπαδάκη να αντιπροσωπεύουν οι δυό τους την Ελλάδα.

***

Υ.Γ. Την Ιην Νοεμβρίου 1870, έγιναν τα Β' Ολύμπια.

Τον Μάιο του 1875, έγιναν τα Γ’ Ολύμπια (με αποτυχία).

Τον Απρίλιο του 1880, έγιναν τα Δ’ Ολύμπια, τα οποία ανέλαβε ο Φωκιανός, Διευθυντής του Κεντρικού Γυμναστη­ρίου, με δικά του έξοδα στο χώρο του Γυμναστηρίου του.

Στα Ε’ Ολύμπια, λόγω του θανάτου του Ζάππα, η ρουμα­νική κυβέρνηση, αρνείται να παραδώσει την περιουσία του ευ­εργέτη, στην Επιτροπή των Ολυμπίων και διακόπτεται ο θε­σμός μέχρι το 1896.