Ο Δροσίνης την αγάπησε τη φύση, σαν τα ξερά χώματα απ' το θερινό λιοπύρι, τα πρωτοβρόχια το φθινόπωρο!
Την αγάπησε, σαν οι παλιοί βοσκοί το ρημοκκλήσι τ’ Αϊ-Γιώργη στα τρίστρατα και στις τετράψηλες κορφές βοσκώντας τα ζωντανά τους!
Την αγάπησε, σαν το μονόρριζο δέντρο στον αφιλόξενο πετρογκρεμό, το λιγοστό, αλλά ζείδωρο και φιλόξενο χώμα του!
Ο Δροσίνης ανάσαινε ποιητικά και συγγραφικά μέσα στη Φύση, του Θεού σφραγίδα διαιώνια!
Ό,τι υπέπιπτε στις αισθήσεις του, γίνονταν στίχος μελωδικός και πεζό δροσόπνοο, που ταξίδευε τον αταξίδευτο, ταξιδόφοβο ανθρώπινο στοχασμό!
Στο έργο του βλέπουμε ένα συνειρμικό και ενδελεχές αφούγκρασμα του συνδιαλέγεσθαι με τα υπαρκτά στοιχεία της φύσης. Αφούγκρασμα αναψυχής ψυχής!
Συμμερίζεται την παντερημιά της πετρόκτιστης βρύσης, όταν δεν βλέπει μαθητόκοσμο, νιόπαιδα και μεσόκοπους να την επισκέπτονται για να πάρουν, όπως παλιά νερό με την παραδοσιακή βαρέλα ή το παγούρι!
Συναισθάνεται μέχρις απωτάτου κυττάρου του, το ξερόδεντρο, που δεν πηγαίνουν χαμηλοπετούμενα και ψηλοπετούμενα πουλιά για μελωδικές συναυλίες και νυχτοξημερώματα ανάπαυλας και αφροντισιάς.
Νιώθει συμπόνια και συντριβή, για το λαβωμένο πουλί, που δεν μπορεί να πετάξει και να χαρεί άλλους ορίζοντες, άλλες κυματιστές λοφοσειρές και άλλες πυκνοδασόφιλες βουνοπλαγιές!
Ο Δροσίνης είναι ο ευπαθής, ευαίσθητος και ευσυγκίνητος αποδέκτης ποικίλων μηνυμάτων από το είναι και το γίγνεσθαι του φυσικού κόσμου!
Όλα του στελναν μηνύματα, σάμπως να του είχαν συγγραφική και ποιητική εμπιστοσύνη! Όλα του στελναν, σαν ιδιαίτερη παραγγελιά της μοίρας και του ριζικού τους!
Του ’στελνε η μυριοανθοστόλιστη άνοιξη, το μελαγχολικό φθινόπωρο, η ερημική βαρκούλα, το θλιμμένο πρόσωπο, το μουσικόφθογγο φύλλο δέντρου, το χιονοσκεπές τοπίο, ο Αη-Γιάννης τ’ Αλιο-τροπιού, το χρυσότευκτο υψηλό προσκυνητάρι της Τήνου, το ατμόπλοιο κατ’ επανάληψη συρίζον, η λίμνη του Αγγελοκάστρου, η Αμαρυλλίς, ως αριστούργημα της Φύσης, η Έρση, όταν ρωτάει μελαγχολικά και σχεδόν θλιβερά τ' αυγουστιάτικο καλοκαίρι στο Νέο Φάληρο, η αγράμπελη, η ανθισμένη αμυγδαλιά, η ρεματιά, το μοναστήρι, τα μενεξεδένια ρείκια, το ξεροπόταμο, το φόρτωμα απ' το μύλο, οι αθίγγανοι με τον αφελή αυθορμητισμό τους...
Όλα του στέλναν ποιητόκα μηνύματα, λυρικές πνοές, ρομαντικές αναπολήσεις, συγγραφικόρροα ανθοστάματα, ψυχοξόα σκιρτήματα, απαλόπνευστες ευαισθησίες και μαντήλια πολυχαιρετισμού, καλογνωριμίας και αγάπης.
Όλα του στέλναν μυστικά, μελωδικόγνωμα και ευαισθητοτραφή μηνύματα, όπως ήταν και όπως θέλαν, χωρίς προσποίηση, και επιτηδευμένη ποίηση.
