Η ΦΙΟΥΡΙΤΑ ΑΜΥΓΔΑΛΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ ΤΗΣ, Α. ΒΑΡΕΛΛΑ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΒΑΡΕΛΛΑ

Συγγραφέας

«Η ΦΙΟΥΡΙΤΑ ΑΜΥΓΔΑΛΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ ΤΗΣ»

Άνθισε και πάλι η αμυγδαλιά στη γειτονική αυλή, κι ο συνειρμός μού έφερε μπροστά στα μάτια μου και τον ποιητή της. «Η ανθισμένη αμυγδαλιά είναι δική του· Δικαιωματικά». Όπως η Ιθάκη είναι του Καβάφη, το Άξιον Εστί του Ελύτη, όπως η Ζωή εν τάφω του Μυριβήλη.

Όμως κοιτάζοντας με θαυμασμό τη «Φιουρίτα Αμυβδαλή» (σύμφωνα με τους Έλληνες της Νότιας Σικελίας στα παρεφθαρμένα ελληνικά οι συνειρμοί δεν στάθηκαν στα όμορφα λουλουδάκια της προχώρησαν και παρακάτω. Γιατί ο ποιητής της υπήρξε μια έντονη παρουσία της εποχής του, αντλούσε από πολλές πηγές νάματα κι είχε δίπλα στο όνομα του πολλούς επιθετικούς προσδιορισμούς, όπως πολυσχιδής, πολυπράγμων, πρωτοπόρος, δραστήριος, φυσιολάτρης, αναγεννησιακός, ένας παλμογράφος της ζωής που συνδύαζε σκέψη και δράση, λυρισμό αλλά και οργάνωση.

Μετά τον καταστροφικό πόλεμος του 1897 ρίζωσε βαθιά μέσα του η πεποίθηση, πως κάθε ενέργεια για την εθνική μας ανα­γέννηση, πρέπει ν’αρχίσει με τη διάπλαση της νέας γενιάς. Σ’ αυτό το «πεδίο βολής» έταζε τον εαυτό του. Όπως ο Μακρυγιάννης που έλεγε: «Ό,τι κι αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου, είναι καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου «αχαμνά» δέκα μάτια να’ χω στραβός θα να είμαι….»

Κουβαλούσε μέσα του το Μεσολόγγι των προγόνων του αλλά και την πνευματικότητα της Αθήνας. Ήρωας δεν μπορούσε να γίνει· Μπορούσε όμως να γίνει δάσκαλος. Όλα τα γνωστά περιστατικά της ζωής του αποδεικνύουν πόσο δούλεψε για τη νεολαία, για κάθε τι ελληνικό· Αρχιτέκτονας δεν ήταν. Σχεδίαζε όμως πολύ καθαρά τα σχέδιά του και τα πραγματοποιούσε, είτε στην εκπαίδευση, είτε στην εκδοτική δραστηριότητα είτε στα κοινωνικά προβλήματα. Δούλευε, σαν να είχε δώσει όρκο, να τα τακτοποιήσει, να τα συμπληρώσει, να τα οργανώσει σε μια σωστή πορεία.

Έγραψαν γι’ αυτόν ότι ήτανε  Άνθρωπος της προσφοράς, ποιητής τρυφερών τόνων. Έλληνας με τα όλα του, με τα πόδια γερά στη γη, ονειροπόλος και θετικός οργανωτής, κι ακόμα ότι την πολύκλαδη πνευματική και φιλολογική δράση του Δροσίνη δεν είναι δυνατό μήτε καν να τη σκιαγραφήσουμε…..

Άνθισε και πάλι η «φιουρίτα αμυβδαλή» στη γειτονική αυλή και μου’φερε τους συνειρμούς της.