Μεταξύ των πολλαπλών δραστηριοτήτων του Συλλόγου των Φίλων του Μουσείου Γ. Δροσίνη, είναι και η συστηματική του προσπάθεια να γνωρίση στο ευρύ κοινό τις κοινωνικές, φιλανθρωπικές, εκπαιδευτικές και εθνικές πρωτοβουλίες του Γεωργίου Δροσίνη, πέραν, φυσικά, του ποιητικού και πεζού του έργου. Πλείστα όσα εξ αυτών των εθνοφελών εξωλογοτεχνικών του επιτευγμάτων παραμένουν μέχρι σήμερα άγνωστα στον μέσον Έλληνα, αλλά και σε πολλούς εκ των ειδικών. Παράδειγμα η προσωπική αλληλογραφία του Νικολάου Γύζη την οποίον ο Γ. Δροσίνης συνεκέντρωσε προς δημοσίευσιν - άκρως διαφωτιστική για την εποχή του - που μας εγνώρισε τον Γύζη ως άνθρωπο, τον μεγαλύτερο, κατά πολλούς, νεοέλληνα ζωγράφο.
Τα εδώ παρουσιαζόμενα αποσπάσματα προσωπικών επιστολών του Γύζη. αποτελούν μικρό δείγμα του συνόλου της δημοσιευθείσης του αλληλογραφίας και παρέχουν μιά γενικήν ιδέα του τρόπου σκέψεως του μεγάλου μας ζωγράφου: παρρησία. Παρατηρητικότης, ειλικρίνεια, μετριοφροσύνη, αγάπη προς του δικούς του, θερμός πατριωτισμός, λατρεία για την τέχνη του. όλα αυτά αβίαστα προβάλλουν από τις σελίδες του παρόντος. για να σας καταπλήξουν, να σας συγκινήσουν, αλλά και για να τονώσουν την εθνική σας υπερηφάνεια.
Πας μη Έλλην βάρβαρος είναι η κυρίαρχος τον Γύζη εμπνέουσα ιδέα, χωρίς ο ίδιος ποτέ νάχη προφέρει αυτή την φράσΙ, διαποτισμένος όπως ήταν από το απαράμιλλο κλέος της κλασσικής μας αρχαιότητος- ενώ για την πεζή και άδοξη εποχή του ο Γύζης υπήρξεν απλώς συγκαταβατικός χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις. Περίοδος που λίγο τον εξέφραζε και ουδόλως τον ενέπνεε - ιδιαίτερα όσον αφορά την στάσι του ανεπαρκούς και ανικάνου επισήμου ελληνικού κράτους στον καλλιτεχνικό τομέα.
Για τον Γύζη το απόγειον της τέχνης παγκοσμίως ήταν ο Παρθενών και, κατ' επέκτασιν, ο Χρυσούς Αιών του Περικλέους: και μόνο γι' αυτούς αξίζει κανείς να είναι Έλλην... Και μ' αυτές τις διαπιστώσεις και πεποιθήσεις έζησε και απέθανε ο ζωγράφος μας ο επιφανής που τόσο την Ελλάδα εδόξασε...
