Απόσπασμα από την ομιλία της Δρ. κας ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ ΤΣΙΡΟΥ,
οφθαλμιάτρου, προέδρου της επιτροπής ΟΡΑΣΗΣ
των LION’S Ελλάδος
«ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΚΟ ΟΡΦΕΑ ΣΤΟΝ Γ. ΔΡΟΣΙΝΗ»
«Θεία τύχη έδωσε και όχι τυχαία όπως θα δείτε αργότερα στην εκδήλωσή μας να συνδεθούν, μέσα στην μακραίωνη διαχρονική πορεία του αθάνατου Ελληνικού πνεύματος και σε ένα μακρύ χρονικό διάστημα που καλύπτει 8.860 χρόνια, δύο ονόματα εκείνο του μυσταγωγού Ορφέως και εκείνο του ποιητή της «Ανθισμένης Αμυγδαλιάς» του Γεωργίου Δροσίνη.
Ο Ορφέας γεννήθηκε 7000 έτη προ Χριστού στην Πίμπλα της Πιερίας στους πρόποδες του Ολύμπου, κατά τον ιστορικό Στράβωνα. Λέγεται από τους σχετικούς με τη ζωή του μύθους, ότι αφού περιηγήθηκε τα μέρη όπου λειτουργούσαν «Μυστήρια», μεταξύ των οποίων και την Αίγυπτο, παρέλαβε από αυτά τις θείες γνώσεις και εδημιούργησε τα «Ορφικά Μυστήρια», τα οποία εδέσποσαν στον αρχαίο κόσμο για πολλές χιλιάδες χρόνια. Σαν υιός της Μούσας Καλλιόπης ήταν προικισμένος με εξαίρετο ταλέντο στη φωνή και στη μουσική και λέγεται ότι αφού πρόσθεσε στην επτάχορδη λύρα του Απόλλωνος, άλλες δύο χορδές, γοήτευε ψάλλοντας με αυτήν τα άγρια θηρία και αναχαίτιζε τους ποταμούς. Ο μύθος λέει ότι χάριν αυτής της γοητείας με τη λύρα του ελευθέρωσε από τον Πλούτωνα, τον θεό του Αδη, την γυναίκα του Ευρυδίκη. Η κάθοδος αυτή του Ορφέα στον Αδη έχει συμβολική σημασία, διότι με αυτήν έγινε αγγελιοφόρος στους ανθρώπους,των τεκμαινομένων στον κάτω κόσμο, αποκαλύπτοντας στους θνητούς την ευτυχία της αιώνιας ζωής μετά τον θάνατο. Στα Ορφικά Μυστήρια εδραματουργείτο η ιστορία της ανθρώπινης ψυχής στο επίγειο και ουράνιο ταξίδι της, δηλαδή η κάθαρσις της ψυχής με τον θάνατο και η επιστροφή της στην ζωή, με άλλα λόγια, εξιστορείτο ο επίγειος και ουράνιος κύκλος της ζωής : ζωή -θάνατος -ζωή.
Στα περισωθέντα Ορφικά αποσπάσματα, στα ποιήματα και στους Ορφικούς Ύμνους διατυπώνονται σημαντικές θεωρίες οι οποίες απετέλεσαν τις αρχές της Κοσμογονίας και της Φιλοσοφίας. Ο Ορφισμός αναδείχθηκε η σημαντικότερη θρησκευτική εκδήλωση του Αρχαίου κόσμου και μπορεί να συγκριθεί με τον πολύ αργότερα επικρατήσαντα χριστιανισμό, διότι λατρεύει όπως και εκείνος έναν θεό, ο οποίος πάσχει, αποθνήσκει και επανέρχεται στον κόσμο! Ο ορφικός μύθος είναι μια μακρυνή προπαρασκευή του χριστιανισμού, εφόσον πρώτος εδίδαξε ότι, ο άνθρωπος για να τελειωθεί, χρειάζεται να δοκιμασθεί η σάρκα του μέσω ενός θεϊκού μυστηρίου. Για το λόγο αυτό ο Ορφέας παρουσιάζεται στην παλαιοχριστιανική τέχνη σαν σύμβολο του Χριστού,π.χ. στις αλληγορικές παραστάσεις που κοσμούν τις κατακόμβες του Αγίου Καλλίστου στη Ρώμη και αλλού.
(Στο σημείο αυτό,η κα Μαριάννα Τσίρου αρχίζει την περιγραφή της ζωής του Δροσίνη. Δεν απαριθμεί τα ποιήματά του, δεν αναλύει τα πεζογραφήματά του, εξαίρει το κοινωνικό και το πολιτιστικό του έργο μιλώντας για την ψυχή του και την ανάγκη που νιώθει να βοηθήσει την Αναγέννηση τού Έθνους με κάθε τρόπο. Μιλάει για τον οραματιστή,για τον μεταρρυθμιστή της Παιδείας, τον δημιουργό, τον φωτισμένο ταγό, τον πιστό χριστιανό που βαδίζει στο δρόμο του Ορφέα. Δίνει το βάρος της, στο σημαντικότερο ίσως από τα έργα του Δροσίνη, την ίδρυση του Οίκου Τυφλών).
Ως γνωστόν, με τη φροντίδα του Γ. Δροσίνη, η 18χρονη Ειρήνη Λασκαρίδου γίνεται η πρώτη ειδικά εκπαιδευμένη δασκάλα τυφλών Ελληνοπαίδων.
Εισάγει στην Ελλάδα,τον Ιανουάριο του 1907,την γραφή «Braille» και καταρτίζει το ελληνικό αλφάβητο και την αρίθμηση στην ελληνική γλώσσα στη γραφή αυτή. Η ίδια γίνεται η πρώτη Διευθύντρια του Οίκου Τυφλών στην Πατρίδα μας.
Ο Δροσίνης μέσω του Σ.Ω.Β. φροντίζει να τυπωθούν βιβλία και να χορηγηθεί εκπαιδευτικό υλικό για τους τυφλούς. Έτσι το 1908, αρχίζουν τα μαθήματα των πρώτων 11 μαθητών της Λασκαρίδου. Αφιερώνει εφεξής ολόκληρη τη ζωή της στο έργο της εκπαίδευσης τών μικρών τυφλών μαθητών της που προέρχονται από όλη την Ελλάδα και από την Κωνσταντινούπολη ακόμα. Όπως διαβάζουμε στο αρχείο Λογοδοσίας της Ειρ. Λασκαρίδου, οι μαθητές διδάσκονται εκτός από τη γραφή και την ανάγνωση, γεωγραφία, γυμναστική, υφαντική, μουσική, χορό, καλαθοπλεκτική, ορνιθοτροφία και κηπουρική.
